Ας μην μιλήσουμε αυτήν την φορά για το ερείπιο - μνημείο της ελληνικής βιομηχανικής ιστορίας, που χάσκει μετέωρο και πλήρως εγκαταλελειμμένο από αυτούς που το κήρυξαν μνημείο,
ούτε για τους ανθρώπους που μένουν μέσα και κινδυνεύουν κάθε στιγμή να πέσει καμιά στέγη στο κεφάλι τους,
ούτε για τον χώρο γύρω από το κτίριο, που παρατημένος εντελώς βρίσκει τον δικό του δρόμο να επιβιώσει,
ούτε για το μαράζι της αξιοποίησης όλων των παραπάνω που θα μπορούσε, αν γίνονταν, να αλλάξει την όψη και την ζωή της γειτονιάς,
αλλά ας κοιτάξουμε μόνο την άνοιξη που βρίσκεται στο ζενίθ της κι ας μείνουμε σιωπηλοί, μόνο αυτήν την φορά, μπροστά στην ομορφιά της.
